عبدالله بن عباس می گوید:رسول خدا(ص) در بستر وفات به شدت گریست چنانکه اشکش محاسن مبارک اورا تر کرد به او عرض کردند ای رسول خدا برای چه گریه میکنی؟فرمود برای ذریه وفرزندان خود وآنچه شریران امتم پس از من نسبت به آنان مرتکب می شوند می گریم.گویا فاطمه را می بینم که پس از من مورد ظلم وستم واقع شده وفریاد می زند(آه پدر جان)و هیچکس او را یاری نمی کند.فاطمه(س) این موضوع راشنید وبه گریه درآمد پیامبر فرموددخترم گریه نکن.عرض کرد برای آنچه پس از شما بر سرم بیاورند گریه نمی کنم بلکه برای فراق و دوری شما می گریم.فرمود مژده باد تو را ای دختر محمد که زود به من خواهی پیوست وتو اولین نفر از اهل بیت منی که به من ملحق خواهد شد.(بحارج43 ص156)فقدان پیامبر (ص) برای زهرا(س) بسیار اندوه بار سنگین بوددر روایات ذکر شده که آن گرامی پس از پیامبر شب و روز در گریه واندوه عزاداری بود و گاه از شدت گریه بیهوش میشد.(مناقب شهر آشوب ج3 ص137)